Eve Dönüş

Brian kardeşi tarafından ağır yaralanmış ve Fransa’da bulunan bir büyücü hastanesine getirilmişti. Brian bu yenilgiye anlam veremiyor ve seviniyordu. Bu hastanede yatan kardeşi Daniel olmasını hiç istemezdi. Zaten onun yardımıyla bu hastaneye gelmiş ve hayatta kalmıştı. Avada Kedavra büyüsüne bağrus kalmasına rağmen hayatta kalmayı başarmıştı sanırım bunun nedeni Daniel ile Brian’in kardeş olmasıydı.

Brian kabus dolu günlüri geçiriyodu. Aklında şu soru vardı; ‘’kimler öldü, kimler yaşadı.’’ Bu soruyu aklından çıkartması uzun sürmedi bu açılı olay büyücü gazetelerinde yazıyordu. Olan o ki pek kişi ölmemişti. Bu Brian’ın içine sıçak su gibi serpilmişti. Açıdan kıvradan bedeni biraz olsu dinmiş ve geri döneceği günü iple çekiyordu.

İşte o an gelmişti. Sonuda çöplük gibi kokan güneş varken bile içi karanlık olan o odadan kurtuluyordu. Artık iyileşmiş ve hastaneden çıkmak üzereydi. Ama şimdi ne olaçaktı. Hiçbirşey olmamış gibi hayatına devam mı edeçekti. Buna olanak bile vermeyen Brian gelişini kimseye söylememeye karak vermişti. Nede olsa bir aydır ortalıkta yoktu çevresinde nasıl değişmeler olduğundan habersizdi.

Brian hiçbirşey olmamış gibi arkadaşlarını yanına dönemeyeçeğini anladı ve o özlediği insanları biraz daha görmek için onların arkalarında bir gölge gibi onları taki edeçekti. Hogwarts Caılık ve Büyücülük Akademisine geldiği gün gece yarısıydı. Yaranlıkta masmavi bir göl gibi parlayan o gözü okula yaklaştıkça ışığı sönüyordu. Okula gelmişti ama bir gariplik vardı. Okul çok karanlık ve ıssızdı. Karanlıkta bir harabeyi andırıyordu sanki.

Brian müdürlük yaptığı o okulu uzaktan izliyor ve eski anıları hatırlıyordu. O hüzünlü bakışlar o anılaı düşündükçe gülüyor ve geçmişe geri dönmek istiyordu. Brian o anılarda dakikalarını doldururken etrafındaki ruh emicileri hark etmedi bile ama aynı şeyi ruh emiciler için söylemek imkansız hepsi gök yüzünü karanlık bir bulut gibi dolanıyordu.

Ruh emiciler atağa geçmiş bir vaziyette hızla aşağı iniyolardı. Brian’ın fark etmesi uzun sürmedi . Asası elinde hazırdı. O büyülü sözler ''Expecto Patronum'' ruh emiciler saldırı yapamadan kaçmıştı ama olan Brian’a olmuştu. Bu ışığı Hogwarts kolaylıkla görebilirdi. Gizlenmeye çalışırken bulunaçağı korkusu sarmıştı etrafını. Ama olan o ki bu ruh emiciler neden burda oluşuydu.

Out:Beklenen var.

Rose yalnızlığa dayanamıyordu artık.Tek başına düşüne düşüne çıldıracaktı yakında.İçkiye vermişti kendini.Brian'ı özlemişti.Yakın zamanda dönecekti güya.Ama hala yoktu ortalarda.Rose okulda sıkılmıştı.Etrafı gezmek istedei.Öğrencileri taftiş etmeliydi.Brian okula geldiğinde okul düzenli bir yer olmalıydı.

Rose artık odasını başka biriyle paylaşıyordu.Aslında bu kişiyi tanıyordu.Eski sevgilisydi.Biraz zor olsa da Rose o odada beraber çalışabiliyordu.Rose odaya bir kez baktı çıkmadan önce.Brian ve ikisinin yaptığı planlar,konuşmlar bu duvarlarda gizliydi.Odadan çıktığında etrafına baktı.Kimse yoktu bu koridorda.Tabiki olmazdı gece yarısıydı.Rose bahçeye çıkmak için merdivenlerden hızlıca indi.Bahçede kimse yoktu.Etrafta hergünün aksine bugün fazla ruh emici vardı.Rose ruh emicilerin çok bulduğu yere baktığında patronus büyüsü yapılmış gibi gözüküyordu.Orası yasak ormandı..Rose bir an telaşlandı.Orada öğrenci varsa çoktan öpücüğü almıştır diye düşündü ve koşmaya başladı.Rose asasını cüppesinden çıkradı.Ruh emiziler Rose'ye gelmeye başlamıştı.Rose yaklaşmalarını bekledi.Uzaklaştırmalıydı onları buradan.Kimse fark etmemeliydi.Ruh emiciler Rose'ye birşey yapmadan yanından süzülerek gittiler.Rose yasak ormanın içine girdi.Ormanda kimse gözükmüyordu.Rose etrafa bakmaya devam etti.Gittiği yeri bilmiyordu.Aklına asası geldi.Sessizce ''Lumos'' dedi ve etrafa parlak bir ışık yayıldı.Rose bir çıtırdı duymuştu.Biraz ürkmüştü ama bu bir öğrenci olabilir diye düşündü ve sesin geldiği yere koştu.Rose biraz ileride bir kişi gördü ama bu öğrenciye benzemiyordu.Biraz daha ilerledi.Ama yanına yaklaşmak istemedi ama korkaklığı bırakmalıydı.Rose karşısında durana yaklaştı ve asasını bu kişinin yüzüne doğru kaldırdı.Bu Birandı.Rose çok sevinmişti.Ama neden okula değilde buraya gelmişti Brian.Rose:

''Brian döndün mü?Niye okula gelmedin?Niye bana haber vermedin?Seni çok merak etttim.''

dedi Brian'a üzgün gözlerle bakarak.

out:Artık yazsan Brian

Brian karanlığı saklanmıştı. İlk defa karanlığa sığınmıştı. Hogwartsın kapısı aralanmış ve karanlığa bir ışık yayılmıştı. Brian'ın kalb ritimleri bozulmuş ve hızla atmaya başlamıştı. Karanlığın içinden süzülen kişiyi tanır gibi oldu bu Rose'ydi. gözlerini kapattı ve zaman tüneline girmiş gibi eski hatıralar aklına geldi. Hogwarts'a ilk geldiği günler Rose ile tanıştığı gün ilk sihir yaptğı gün aşık olduğu gün.

Brian Gözlerini açtığında Rose karşısında duruyordu. ''Brian döndün mü?Niye okula gelmedin?Niye bana haber vermedin?Seni çok merak etttim.'' Dedi. Brian durakladı söyleyeçek şey bulamadı arkasına saklandığı ağaç onu ele vermişti. ''Herşey geçti Rose ben geldim. İçeri girelim Herşeyi anlatacam.'' Dedi. Roseyi söyleyeceği şeyleri hayla düşünüyordu. Birkez daha Rose Brian'ı kurtarmıştı.

Hogwars'a yavaş yavaş yaklaşıyorlardı. Brian hayla konuşmasını hazırlayamamış ve doğaçlama yapmayı düşünmüştü. Hogwarts'ın kapısı hzıla kapantı ve kilitlendi. ilk olarak Rose'nin odasına girmişlerdi. ''Buda ne oluyor bu ruhemicilrin burda ne işi var.'' Dedi. Geleçek cevap Brian'ı heyecanlandırmıştı. Bu cevap on merak dolu bekleyişler sırasında Rose'nin yüz ifadesinin değiştini gören Brian kötü birşeyler olduğunu anlamıştı.

Rose'nin içini farklı duygular kaplamıştı.Çok mutluydu ama o mutluluğu unutturan üzüntü vardı.Rose çoktandır görmemişti onu.Herşey değişecekti.Rose belki daha mutlu olacaktı.Mutlu olmasının sebebini bir süre sonra herkes öğrenecekti.Çok özlemişti onu.İçinden boynuna atlamak geliyordu ama yapmaktan da korkuyordu.Rose onu yormak istemedi ve onun isteğine uyarak okula gitti.Rose'nin odasına gelmişerdi.Brian ruh emicilere şaşırmıştı.Şaşırması normaldı ama galiba savaş yaşandığını unutmuştu.Rose:

''Unuttun galiba bir savaş yapıldı.Herkesin güvenliği için bunların burada olmazsı gerekiyordu.Aslında bende istemiyorum ama okul artık çokda güvenli değil.İçeride bir sürü casus var.''

dedi üzgün bir sesle.Rose:

''Sana birşey olacak diye çok korkmuştu neyse ki hala yanımdasın yani okuldasın.Savaşı kaybettik ve birçok yandaşımızı.Belki beni de kaybediyorduk ama mucize işte kurtuldum.Sen bunca zamandır nerdeydin?''

dedi kızarmış bir yüzle.Biraz afallamıştı ama hala gözlerinin içi gülüyordu Brian'a bakarken.

Brian söylenen bunca şeye inanamamıştı. Rose'nin odasında bir süre dolandı. Bir çözüm üretmek için. Ama dayanamamıştı. Rose'nin boynuna atlayarak sarıldı. Göz yaşlarına hakim olamadı.''Ben ne yaptım böyle biraz daha dayanabilseydim Daniel'e karşı bu durumda olmazdık. Hepsi benim hatam'' Dedi. Brian'ın duygusallığı üzerindeydi.

Brian Rosenin masasına oturarak bir parça parşomen ve kalem ve mürekkep alarak plan çizmeye başladı. Ama aklına pek güzel birşey gelmedi. Parşomeni karalayıp masadan kaltı ve nerede olduğunu anlatmaya başladı: ''Aslında bende pek birşey bilmiyorum. Kardeşim bana öldüren laneti yaptıktan sonra beni Fransa'da bulunan bir büyücü hastanesine götürdü. Orada uzun bir zaman tedavi gördüm ve dün hastaneden çıktım. Ama sizin karşınıza çıkmaya çekindim. Savaştan sonra ne olduğunu bilmiyordum uzaktan sizi izlemek istedim ama bu ruh emiciler beni ele verdi.'' Dedi. Brian konuşmasında şeklen şekle girmişti.

Out: Çoook kısa oldu kusura bakma xD Exclamation

Rose biraz kafa karıştırmıştı galiba.Rose üzgündü bunca olan olaydan sonra ama kendini suçlamyı bırakmıştı,bıraktırmışlardı.Rose kimsenin üzülmesini istemiyordu artık.Artık gülmeye ihtiyacı vardı Rose'nin hatta herkesin.Birçok kişi ölmüştü ve Rose bir süre bunların kendi yüzünden olduğunu düşünüp üzülmüş ve kendini içkiye vurmuştu.Brian Rose'ye sarılmıştı.Rose Brian'a üzülmüştü ama üzülmek sorunları çözmeyecekti.Rose:

''Yapma Brian bu olanlar ne senin suçun ne de başka birinin.Bu bir kural.Yaşamak istiyorsan üzüleceksin,yenileceksin ve başına ne gelirse gelsin gülmeyi unutmayacaksın.Evet,okul şuan iyi bir durumda değil.Çoğu kişi çocuklarını başta okuldan almak istedi ama artık yavaş yavaş bize güvenmeye başladılar.Kendini suçlama,elimden tut ve kalk ayağa.Herşeyi çözebiliriz.''

dedi kendinden emin bir şekilde.Rose nasıl böyle konuşruğunu anlamış değildi.Gülen gözlerle Brian'a baktı.