Rose'nin Yatak Odası

Rose'nin değişmiş odası

Konu: Geri: Rose'nin Yatak Odası C.tesi 28 Mart 2009, 18:13

Mathers kapıyı açarak içeri girdi.Ablası yatakta yatıyordu.Mathers ablasının yanına yaklaştı ve onun uyumadıını anladı

"Abla biraz önce söylediğim yalanlardan dolayı senden özür dilerim ama gerçekten Oliver bana "Weasley'cik" demişti bunun üzerine yemin edebilirim"

Mathers ablasından gelecek cevabı beklerken gözlerini tavanlara dikmişti bir ara ablasının sesini duyar gibi oldu

Konu: Geri: Rose'nin Yatak Odası C.tesi 28 Mart 2009, 18:21

Rose odasına geldiğinde kendisini yatağın üzerine atmıştı.Rose sorumluluk almak istemiyordu ama almak zorundaydı.Rose ve Jane'ye kimse bakmadığı için o dakimseye bakmak istemiyordu.Herkes tarafından dışlanılmak kötü birşeydi onun için Tom'a bakıyordu.Kardeşini seviyordu ama Rose de hala küçüktü.Aslında Rose kırk yaşına gelse de böyle kalacaktı.Yaşadıkları onun böyle olmasına sebep olmuştu.

''Ne olursa olsun bana yalan söylememeliydin.Oliver sana öyle birşey dediyse neden babasına gitmedin veya bana gelmedin?Artık yurtta değilsin bunu unutma.Benim okulumda kavga olmaz yni ben olmasını istemem.Hele de sen ve Oliver arasında.Bana bir daha kmseyle kavga etmeyeceğine söz ver?''

Rose hala sinirliydi ama bunu belli etmek istemiyordu artık.

''Unutmadan söyleyeyim cezan hala geçerli ama sadece bir hafta.Şimdi odana gidiyorsun ödevlerini yapıyorsun ve sonra Oliverden özür diliyorsun.''

Rose bu sefer ciddileşmişti.Bu kavganın burada bitmeyeceği şimdiden belliydi.

Rose o gün eve çok geç gelmişti.Evden çıkmadığı günlerin acısını çıkarmıştı galiba.Eve geldiğinde biraz yorgundu ama uyumaya niyeti yoktu.Sevgilisini özlemişti ama saat geç olduğu için yanına gidemiyordu.Brian'ı uzun zamandır göremiyordu.En yakın zamanda onu göremeye gideceğine kendine söz verdi ve koltuğuna oturdu.Koltuğun önünde duran masada parşömenler ve kalemler vardı.Rose'nin aklında yazı yazmak yokken birden yazı yazmak istemişti.Rose canı sıkıldığında yazardı ama uzun zaman olmuştu yazmayalı.Rose ayaklarını koltuğa uzatmıştı.Kalemi eline aldı ve aklından geçenleri yazmaya başladı.

NEDEN
İnsanlar neden böyle olmak zorundadır?Hayat niye istediğimiz gibi gitmez ki?Niye bizi hep kötü şeyler incitir?Biz neden kendimizi birşeylere bağlı kalmak zorunda hissedip zincirlerimizi kıramayzı?Karşımızdakinin gözlerine baktığımzda almak istediğimiz cevabı neden almalıyız?Neden sevmeyi suç olarak görürler?Niye bu tadı alamıyoruz?Biz mi istemiyoruz bu tadu almayı yoksa karşımızdaki mi mahrum bırakıyo bu tattan bizi?Oysa en güzeli şey değil midir hayata revizle bakmak...
Sevdiğine seni seviyorum demek.İşte bunu yapınca başlar hayat.Bence bunu yapmak büyük cesaret ama kolay iş değil işte.Karşınızdaki insanlar bunu hiç anlamazlar mı?Çünkü insan bunu bir şekilde belli eder ne yazık ki bu da cesarete bağlıdır.Bunu belli edenler alır karşılığını.İster olumlu ister olumsuz...Önemli olan o duyguyu söylemektir bence.Hayatta bir kereye mahsus yapılmalıdır.Yaşanmalıdır bu an.
İnsanlar neden başkalarının düşüncelerini bu kadar öenmsemek zorundadır.Bizleri yöneten neden onlardır?Neden başaklarına cevap vermek zorunda kalırız?Başkalarına bağlı kalmak gerçekten yaşamak mıdır?İşte bütün bu soruların cevabını insan kalbiyle vermelidir.İnsan kalbinin işittiği yola gitmelidir.Başkasının düşüncesini ilgilendirdiği yola değil.Eğer ki gidemiyorsa o cesareti gösteremiyorsa hayat onu sürüklemeye devam eder.O nereye gittiğini bilmezse hayat onu nereye götürdüğünü bu yolda öğretir.

Rose bir süre sonra sıkılarak kalemi bırakmıştı.Yazdıklarını okumadan masanın üzerine bıraktı.Aklından çıkmayan bir kişi vardı.Onu çok özlemişti.Saate tekrar baktı;aslında saat çok geç değildi.Brian'ın yanına gidebilirdi.Aklında soru işaretleri uçuşuyordu ama Rose dayanamayarak gitmeye karar verdi.Üzerine ceketini alarak odasından çıktı.

Mathers,Ablasına Birşey Sormak İçin Onun Odasına Gidiyordu.Aklını Kurcalayan şey Aslında Çok Basit Bir İksir Sorusuydu Ama Mathers Yapmak İstemiyordu.Ablasına Bir Sülük Gibi Yapışıp Onun Bilgilerinden Yararlanarak Yapmak İstiyordu.Bu Birazcık Da Tembel Olmasından Kaynaklanıyor Olabilirdi Tabi.En Büyük Sıkıntısı Dönemin Bitmesine Rağmen Ablasının Onun Çalışmasını İstemesiydi,Mathers Çalışmaktan Oldum Olası Hoşlanmazdı,Asla Ve Asla Bu Üstüne Gelinmemeşi Gerkilirdi Ama Ablasını Kırmak İstemediğinden,Ablasının Önüne Bıraktığı Soruları Yapıyordu.Aslında Tek Başına Kalmak Onu Sıkıyordu,Üstüne Birde Ablasının Bu Testleri Yaptırması Onu İyice Delirtiyordu.En Sonunda Ablasının Odasına Varmıştı.Sıkıntlı Bir Halde Kapıyı Tıkladı ve İçeri Girdi.Girer Girmez Ağır Bir Kokuyla Karşılaştı.Gözlerinden Birkaç Damla Ya Düştü Bi Koku Yüzünden Ve Konuşmaya Başladı

"Abla Bu Odanın Kokusu Ne Böyle,Hem Bu Arada Sana Sorum Var"

Ablasından Cevap Gelmemesi,Onu Korkuttu.Daha sonra Onun Yokluğunu Farketti Acaba Nerdeydi.Kimleydi Ve Nasıldı.Ablasını Bayağıdır Göremiyordu.Özlemişti Onu,Odanın İçinde Tur atmaya Başladı.Canı Sıkıldı Yatağın Üstüne Çıktı Zıplamaya Başladı.Büyük Bir Bebekti Mathers.Hiç Böyle Mutlulukla Zıplamamıştı,Müdürün Tokatlarıyla Dipe Vurmuştu,Onu Böyle Yapan Neydi.Düşünmesi Gerekirdi,Bir Abla Tek Başına Yetmezdi,Sıcak Bir Kucak O Da Yetmez.Doğru Mathers'ı Bu Hale Getiren Bir Ablanın Sevgi Dolu Sıcak Kucağıydı.Asla Bu Kadar Duygulsallaşmamıştı,Zaten Yurtta Duygulansa Beş Para Bile Etmezdi,Ender Bir Kişiydi Mathers,İlk Önce Ölen Daha Sonra Dirilen Bir Zombiydi Ama Mutluydu.Zıplarken Gözüne Bir Parşömen Takıldı.Bakmak İçin İnecekti Ki Direkman Bir İniş Yaptı.Burunun Üstüne Düşmek üzeyken Son Dakida Kurtulmuştu Ama Burnu Kanıyordu.Umurzamaz Bir Şekilde Parşömeni Aldı.Ve Okumaya Başladı.

NEDEN
İnsanlar
neden böyle olmak zorundadır?Hayat niye istediğimiz gibi gitmez ki?Niye
bizi hep kötü şeyler incitir?Biz neden kendimizi birşeylere bağlı
kalmak zorunda hissedip zincirlerimizi kıramayzı?Karşımızdakinin
gözlerine baktığımzda almak istediğimiz cevabı neden almalıyız?Neden
sevmeyi suç olarak görürler?Niye bu tadı alamıyoruz?Biz mi istemiyoruz
bu tadu almayı yoksa karşımızdaki mi mahrum bırakıyo bu tattan
bizi?Oysa en güzeli şey değil midir hayata revizle bakmak...
Sevdiğine
seni seviyorum demek.İşte bunu yapınca başlar hayat.Bence bunu yapmak
büyük cesaret ama kolay iş değil işte.Karşınızdaki insanlar bunu hiç
anlamazlar mı?Çünkü insan bunu bir şekilde belli eder ne yazık ki bu da
cesarete bağlıdır.Bunu belli edenler alır karşılığını.İster olumlu
ister olumsuz...Önemli olan o duyguyu söylemektir bence.Hayatta bir
kereye mahsus yapılmalıdır.Yaşanmalıdır bu an.
İnsanlar neden
başkalarının düşüncelerini bu kadar öenmsemek zorundadır.Bizleri
yöneten neden onlardır?Neden başaklarına cevap vermek zorunda
kalırız?Başkalarına bağlı kalmak gerçekten yaşamak mıdır?İşte bütün bu
soruların cevabını insan kalbiyle vermelidir.İnsan kalbinin işittiği
yola gitmelidir.Başkasının düşüncesini ilgilendirdiği yola değil.Eğer
ki gidemiyorsa o cesareti gösteremiyorsa hayat onu sürüklemeye devam
eder.O nereye gittiğini bilmezse hayat onu nereye götürdüğünü bu yolda
öğretir.

Değişik,Bir Duygu Vardı.Üzülmüştü.Ablası Acaba Bunları Neden Yazmıştı.O Anda Kapı Gıcıradadı.İçeri Biri Giricekti...

Rose gitmekten son anda vazgeçerek odasına geri dönüyordu.Odaya yaklaştıkca garip sesler duyuyordu.Rose çok merak etmeye başlamıştı.Odasına ondan başkasının girmesi yasaktı.Rose ne olursa olsun bunu asla affedemezdi.Rose odasına girdiğinde elinde parşömenle kapıya bakıyordu James.Rose kardeşini gördüğünde siniri biraz azalmıştı ama affedemzdi bunu.

''James ne işin var burada?Artık odamı mı araştırıyorsun?''

Rose epey sinirlenmişti.Artık bu çocuğa büyük bir ders vermeliydi Rose.Elindeki parşömen neyle ilgiliydi?Önemli birşeyse James kesinlikle ağır bir ceza alacaktı.

James Çıkarken Yakalanmıştı.Hemde Ablasına,Başka Biri Olsa Kurtarırdı Kendini,Şimdi Ne Yapacaktı Ablası Ona James Ablasına Bakıyordu Ablası Konuşmaya Başladı.Hemde Çok Kötü Bir Yüz İfadesiyle

''James ne işin var burada?Artık odamı mı araştırıyorsun?''

James AblasınınYüzüne Baktı Ve Gülümsedi,İçinden "Ah!Salak Kafam Senin Burda Ne İşin Var." Diyordu Kendine,Ablasına Bakıp,Konuşmaya Başladı.

[b]"Hayır Abla,Ben Sadece Sana Soruları Göstermek İçin Gelmiştim,Bunu Burda Görünce,Not Bırakmışsındır Diye Düşünüp Okudum,Pardon!"

James Ablasının Yüzüne Bakamadı.Gözleri Uzakta Bir Yere Takılmıştı Ve Kıpırdamıyordu.Sabitti,Ablasından Gelecek Cevabı Bekliyordu.

Rose'nin siniri gittikce azalıyordu.Kardeşinin odasına girmesi doğaldı ama Rose özel eşyalarının oynanmasını asla sevmezdi.Bu oda da herşey vardı.Yoldaşlık ile ilgili bilgiler,okul ile ilgili bilgiler vs.James pek aramamış gibiydi odayı ve ya aramayacaktı odayı zaten.Rose kardeşine bu konuda güveniyordu.Güvendiği hiç kimse Rose'yi üzmemişti böyle konularda.

''Tamam.Özür dilerim kızmak istememiştim ama odamı izinsiz girmemeliydin.Bunlar bittiğine göre bi on sayfalık daha ödev versem iyi olur galiba.Birşey demeyeceksen gidebilirsin.''

Rose gülümsemişti.Kardeşine nasıl ödev vereceğini düşünüyordu ve bulmuştu da.