Gözüne vurmak zorunda mıydı sanki şu lanet olası Güneş? Daha yeni uyumuş gibiydi, kaç saat geçmişti acaba? Saate bakmaya çalışarak araladı biraz gözlerini genç adam, fakat bu denemesi sonuçsuz kaldı. Dikdörtgen penceresinden aynı şekille odasına, yatağının tam da baş kısmına düşmekteydi Güneş ışınları... Bu işkenceyi durdurmak istiyordu, fakat elini gözlerine siper edecek kadar enerjisi yoktu. En sonunda bir gayretle kolunu ela gözlerinin üzerine attı ve uykusuna devam etmeye çalıştı. Uykuya dalmayı beklemek neden bu kadar uzun sürüyordu? Sürekli kafasının arkasına yollamaya çalıştığı, bir önceki geceden kalan bayatlamış düşünceler gözünün önüne gelmek için neden akınlar gerçekleştiriyordu? Hala sarhoş muydu? Jane gerçekten ondan ayrılmış mıydı? Yoksa dünya hayatından mı ayrılmıştı? Herşey birbirine karışıyor ve hiçbirşey hatırlayamıyordu...
Binbir güçlük ve çabayla yatağına doğruldu ve ayaklarını yerçekiminin hizmetinden yararlanarak yere yapıştırdı Castiel. El yordamıyla asasına uzanarak perdelerin rengini siyaha çevirip kapattı. Odasını zifiri karanlık yapmadan önce saate bakmayı akıl erdiremedi ve asasını ışıklandırmak zorunda kaldı. Her türlü terslikle mücadele ediyordu ve gözlerini kısarak saatin sabahın onu olduğunu gördü. Asasını tekrar söndürerek kendini tekrar yatağa attı ve komaya girercesine uykusuna geri göndü...
Biraz daha iyiydi herhalde, en azından kollarını hareket ettirebiliyordu. Lanet olası kabuslar tekrar başlamıştı zihninde dönmeye, onu uykusundan sıçrayarak uyandırmaya... Bunları düşünmemeye çalışarak ağır hareketlerle ayağa kalkıp, giydi iş elbiselerini. Kılığından her ne kadar nefret etsede gerçek kimliğini kimseciklere çaktırmamalıydı. Kapıdan çıkmadan önce buz gibi Godric's Hollow havasını ısıtmaya çalışan zavallı şöminenin önüne kurulmuş yılanına bakıp, kısa süre sonra döneceğini, ava çıkabileceğini tısladı. Keskin bir şak sesiyle cisimlenip, bir daha dönmemek üzere gideceği yere odaklandı iyice...
Gözlerini açtığında nefes nefese kalmıştı, kendini septirmediğine şaşırmıştı aslında. Cisimlenme konusunda usta olduğunu söylenemezdi zaten, hele ki akşamdan kalma yorgun bir durumda bunu kendini serpiştirmeden başarması şaşırtıcıydı onun için. Kendine geldiğinde paltosunu düzeltip önünü ilikledi, ve sonunda kafasını kaldırıp karşısındaki manzarayı gördü. Evet, söz verdiği gibi gelmişti James, tam vaktinde,tam yerinde oradaydı işte. Kabataslak olarak bakılırsa gayet dürüst görünürdü bir ölümyiyen için, lakin detaylara inildiğinde söz vermediği bazı durumlara sebebiyet verdiğinin farkındaydı. Herhalde bu kadar küçük bir durumun verdiği sözü yıpratmayacağını düşünmüştü, Cass'ın özellikle belirttiği gibi yalnız olmalıydı, bir düzine ölümyiyenle birlikte değil...
Ağır adımlarla etrafının sarıldığını görmesine rağmen, hafiften kafası eğik bir şekilde, gözlerini normalden yukarı bakmaya zorlayarak adamın gözlerinin içine bakıyordu. Eski dostuyla savaşmak istememişti, onu doğru yola girmeye ikna edebilmek için konuşacaktı onunla. Lakin o lordunun gözüne girmeyi daha cazip bulmuştu herhalde. Tamamen etrafının sarılıp, anti-cisimlenme yapılmasından sonra James sırıtarak bir adım atmıştı Cass'a doğru. Çoğu zaman yaptığı gibi muzipçe sırıtıp , ağızını yayarak konuşmuştu;
"Evvet, işte buradayım Castiel... Benimle ne konuşacaksan, bunu kardeşlerim yanımdayken de konuşabilirsin. Merak etme, buradan sözlerin de dahil hiçbir parçan çıkmayacak, çıkamaz..."
Bu kadar hain olacağını düşünmeden buraya cisimlenmenin akılsızlık olduğunu, alkolden etkilenmiş beyni yavaş yavaş kavramaya başlamıştı. Etrafındaki ölümyiyenler bu haline maskelerinin altından gülmeye başlamış, onunla nasıl dalga geçeceklerini tartışıyorlardı. Aralarındaki maskesiz tek kişi olan James ise gülümsemesini rafa kaldırmış,nefretle kısılmış gözlerle Cass'e bakıyordu. Herşey birden netleşmeye başlamıştı işte, ölüme epey yaklaşmıştı Cass. Kaçamazdı, çağıracağı olası yardımın buraya varma süresi en az on dakikaydı. Tamamen tek başınaydı, eski dostu ona ihanet etmiş karşısındaydı. Yüreğinin derinliklerinde biriktirdiği nefret ve öfke bir volkan gibi patlayarak açığa çıkmış, alkolün etkisini soğuk havadan da yardım alarak tamamen silmişti. Kendine inanılmaz bir güven duydu Cass, okul yıllarında patakladığı Slytherin'lerdi hepsi o kadar. Aralarında en iyi düellocu olan James ise düello yapmayı Cass'ten öğrenmişti zaten...
Castiel, eğilmiş kafasını kaldırarak, öfkeyle karışık korkutucu bir bakışla sırıttı karşısındakine... Paltosunu çıkarıp fırlattı seri bir hareketle, içine giydiği muggle gömleğinin yakasını zapt eden mavi kravatını da boynundan alıp paltonun yanına attı. Beyaz gömleğinin bileklerini de katlayıp sıyırdı ve asasını çıkardı pantolonunun cebinden. Gülümsemesi silinmemişti hala yüzünden...
"Ah, eski dostum... Görüşmeyeli epey oldu değil mi? Değişmişsin, boyun mu uzadı? Yoksa çenendeki lanet sak-"
Müthiş bir hızla konuşmasını keserek etrafındaki çemberin arka tarafındaki ölümyiyenlerden 3'ünü sersemletip güçlü bir çağırma büyüsü ile bir bedeni kendisine çekti. Diğerleri uyanana kadar 2 tanesini yaptığı sessiz bir büyüyle ayaklarından tavana asmıştı. Sonunda uyanan James ve geriye kalan 3 ölümyiyen, ölüm lanetlerini yağdırmıştı Cass'a, fakat canlı kalkanı onu korumuş, çektiği beden sersemlemiş haldeyken, sessiz sedasız can vermişti. Güçlü bir ittirme büyüsü ile cesedi adamlardan birine fırlatıp diğer ikisini de sersemletmişti. Tüm bu olanlar karşısında, gözleri faltaşı gibi açık, kendini inanılmaz şekilde geliştirmiş olan Castiel'e bakan James, ağzı bir karış açık, elindeki vasıfsız sopayla boş boş bekliyordu. Bu halini şu düello durumunda görmemiş ve enerjik bir halde olup görseydi gülmekten kırılırdı Cass. Ama öfkeli gülümsemesini koruyarak beklemişti. Ve tam da tahmin ettiği gibi en yakındaki ağacın arkasına atmıştı kendini James, sonra da diğer ağaçları siper alarak soluk soluğa kaçmaya çalışıyor, cisimlenilebilen alana çıkmak istiyordu.Castiel'ın uzun bacaklarıyla, daha sağlam ciğerleriyle hızlı bir şekilde koşarak ona yetişmesi çok sürmemişti. Kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyordu onunla neşe içinde...
Sonunda pes edip kaderine razı biçimde etrafına bakınan James, görüş açısı içinde olmamasına rağmen Castiel'ın onu izlediğini çok iyi biliyordu. Haykırmak istiyordu, fakat başaramıyordu. Yorgunluk ve korku dilini damağını kurutmuştu. Adamın ortaya çıkmaması üzerine koşmaya devam etti James, işte ormanın sonu oradaydı, çıkarsa cisimlenecek, kurtulacak ve lorduna olanları anlatacaktı. On metre, yedi metre, beş metre... Neredeyse başaracaktı, neredeyse kurtulacaktı... Fakat neredeyse ile kalmıştı işte, büyük bir ses patlamasıyla onu sırtından vuran kırmızı ışık kütlesi onu yüzüstü yere sermişti. Damarlarından akan kanlar Slytherin rengi çimleri Gryffindor'a boyuyordu. Ve bir el onu çevirdi gökyüzüne doğru. Eski dostu oradaydı, ona gülümsüyordu. Ama bu gülümseme o bildik gülümsemesi değildi... Bambaşkaydı...
İşte böyle sonlanmıştı James Simon'un hayatı, sinsi bir şekilde kaçarken öldürülmüştü. Aydınlık tarafın yeni neferi Matthew Castiel Wood tarafından öldürülmüştü. Eski dostunun cesedi üzerinde zaferle gülümsüyordu Castiel. Aydınlık tarafa olan düşkünlüğü ve karanlık tarafa olan nefreti onu zalim biri yapmıştı. Bir istisna dışında kimseye acımayacaktı, Karanlık Lord'un cansız bedenini görene kadar huzura ermeyecek, eremeyecekti...
