Soğuk bir gündü bu. Daha doğrusu gece. Tabi ya, hem de katran karası gece. Kimsenin göremediği, görmek istemeyeceği bir geceydi. Rüzgarsız, yağmursuz, sissiz. Sanki boşluktu. Cennetle cehennem arasında gibiydi. Dikkat çekecek en ufak bir özellik çarpmıyordu göze. Kimse varlığını hissetmiyordu. Tek görülen sıradanlıktı. Ve tabi ilikleri donduran soğuk... O da olmasa, Melanie yokluğa doğru bir yolculuğa çıktığını sanacaktı. Öyle ki, adımlarının sesleri bile emiliyordu bu karanlık ormanda. Ağaçlar her tür sesi, hareketi soğuruyor; kendileri de bundan nasibini alıyordu. Melanie ise buna aldırmamaya çalışmalıydı. Bu gece buraya gelişinin bir amacı vardı. Eh, amaçtan çok sebep. Onu buraya iten şey saçma, şizofrenik yatkınlığıydı şüphesiz. Tam şizofren olmadığı açıktı genç kadının, ama annesinin genleri ona birazcık aktarılmış olacaktı. Biyolojisi çok iyi sayılmazdı, kurcalamamıştı bunu. Ama arada bir kafiyeli konuşmak istemesi bile, çoktan tırlatmış olan annesinden bir şeyler aldığına kanıttı. Şimdi de ufak bir nöbet geçirdiğini düşünmüş -tabi bunu bilinci yerindeyken düşünmüştü- ve ormana atmıştı kendini. Kötü tesadüflerin üst üste geldiği de böylece kanıtlanmış olmuştu. Dolunay gecesinde şizofrenik nöbet geçirmek hangi şanslı (!) kurt-kadının başına gelirdi ki? Ah, doğru; hangi hamile kurt-kadının demeliydi... Eli istemsizce şişikleşmiş karnına gitti. Kıpırdandığını mı hissetmişti yoksa? Yok artık, bu sadece kalıplaşmış düşüncelerin fizikçe dışa vurulduğunu hissetmek olmalıydı. Yalnızca bir his.
Gözlerinin önünde uçuşan birkaç nokta görüşünü bozuyordu şimdi. Yine de, bu halde ormanda yürüyor olmaktan zevk almıyor değildi. Ormanın kalbine doğru ilerlerken çarpan dallar, gittikçe sıklaşan yer yosunları ona güç veriyordu adeta. Her bir adım, kazanılmış bir zaferdi artık. Ve her bir zafer, sonsuzluğa doğru uzayıp giden yola bir katkıydı. Bu yüzden keyiflendi Melanie. Adımları öylesine hızlanmıştı ki, koşuyordu sanki. Kendi kendini aşırı motive etmiş olmalıydı. Sona varmak için koşuyordu. Ama tahminen gideceği yer sondan çok, sonun başlangıcı olacaktı. Günahlarının hesabını vermeye gidiyordu. Katolik inançlarının bir an için kendini gösterdi. Ama ağzından fırlayan delice kahkahanın sesi bunu unutturdu. Adımları yavaşladı. Ormanın meydanı işlevi görebilcek geniş bir noktada durdu. Gözlerindeki noktacıklar kayboluyordu. Bilinci biraz daha yerine gelmişti. Kafasını kaldırıp gökyüzüne baktı. Dolunay olacak bir geceydi bu, ama ay henüz görünmüyordu. Sağ elinde asası, sol elinde de küçük Kurtboğan İksiri şişesi vardı. Avucunu sıktıkça tuzla buz olacakmış gibi hissediyordu. Bu yüzden gevşetti ellerini. Bu sırada asası elinden düştü. Toprakta ses bile çıkarmamıştı ince asa. Melanie gözlerini ona dikip baktı bir süre. Birkaç saniye sonra akıl edebildi eğilip almayı. Asasını kavrayıp karanlık gökyüzüne baktı bir kez daha. Ayın birazdan çıkacağını biliyordu. Acaba dönüşürse ne olurdu? Bebeğe zarar gelir miydi? Erech ona çok kızar mıydı? Belki de merakına yenik düşmüştü, bu yüzden hala doluydu ufak iksir şişesi. Açıklığı koşar adım turlamaya başladı. Ardından bir anda, hiç düşünmeden kaldırdı asasını; "Avifors!" Karanlığın içinde yeni bir siyahlık oluşup havayı kapladı. Bir karga sürüsünden ibaretti. Ve Melanie'nin aklına gelen ilk büyüydü. Onların kulak tırmalayan çığlıklarına aldırmamaya, yolunu göremeyip bedenine çarpan hayvanlar sebebiyle yere düşmemeye çalıştı. Bir ayndan da söyleniyordu."Lanet olası ay. Ay, yay, ray." Kendi fısıltısı kulağına çalınınca irkilmeden edemedi. Ses'i duyduğu dönemden beri hiç kafiyeli konuşmamıştı. Ama hemen unuttu bunu. Çünkü ay havadaki yerine doğru ilerliyordu. Karga sürüsü dağılmıştı artık. Melanie gözlerini bir ufak şişeye, bir de asasına çevirdi. Kararsızlığın kendini bu derece mahkum etmesi garip geliyordu. Birkaç saniyesi vardı. Gözlerini bulut kütlesine dikti. Son üç saniye... Belki de bebeğin kurt adam olmasına neden olurum. Son iki saniye... Gelecek Postası'na manşet olurum. Son bir saniye... Erech. Son isim aklına geldiğinde, ay gökte göründü. Melanie her an güçle dolmayı, o yakıcı sıcaklığı hissetmeyi bekleyerek yumdu gözlerini. Ama olmadı. Şaşkınlığı tarif edilemeyecek kadar güçlüydü."Bebek engel oluyor..." Kafasında birikmiş her şey, bir anda gelen nöbete engel oldu. Bir an bu karanlıkta olduğu için irkildi, kendine geldi. Ardından gelişinin yarısı kadar bir hızla, okula doğru yürümeye başladı.
