...Ve Kahraman Büyükbaba, asasını hain seherbaza doğrultup son duasını etmesini söyledi. Seherbazın hırsla bakan gözleri yavaşça kapandı, Merlin'den yardım dileyerek diz çöktü. Sonu gelmişti, hiçbir kaçış yolu yoktu. Ölüm ona soluğu kadar yakındaydı. Onun sonu da diğer zayıf arkadaşları gibi olacaktı...
Küçük Merlin'le birlikte, babası DJ de uykuya kalmıştı. Sıcak nefesi, koluyla sarmaladığı oğlunun saçlarına çarpıyor ve ona güven veriyordu. DJ, anlamsız bir homurtu çıkararak gözlerini araladı. Oğlunu en sonunda uyutabilmişti. Daha önce hiç onun kadar huysuz bir çocuğu olmadığı için Merlin'le baş etesi çok zor oluyordu. Belki de bunun tek sebebi, daha önce hiç tek başına babalık yapmamış olmasıydı. Hep yardımına koşan birileri olmuştu; Bonnie, Alexis, Stef, Ginny... Yalnızlığın ne demek olduğunu hiçbir zaman öğrenmek zorunda kalmamıştı. Fakat şimdi, yalnızlıktan başka hiçbir şeyi yoktu. Uykulu ve yorgun bakışlarını saate dikti. Eğlenecek o kadar çok zaman vardı ki, evde oturup çocuk bakmaktan daha iyi şeyler olduğu aklına geldi. Etrafı kolaçan etmeliydi, artık aldığı sorumlulukları yerine getirmeliydi. Kimse onu zorla Karanlık Lord yapmamıştı, kendi kaşınmıştı. Yüzünü olabildiğince soğuk suyla yıkadıktan sonra aynada yeni haline baktı. Acınası durumdaydı, daha genç olmasına rağmen. Saçlarını eliyle karıştırdı her zamanki gibi. En yeni, 'iyi adam' cüppelerinden birini giyerek kendisiyle dalga geçti. Sarı-Gri renkli cüppesiyle kilise çanlarını aratmıyordu. Belki kafasına bir yıldız taksa, yılbaşı süsü bile olabilirdi. Dikkat çekmemek için bu kılığına katlanmak zorundaydı. Artık Hogwarts'takiler ve dışarıdaki iyi adamlar için Daniel Jacob Black yoktu, Santiago Yankee vardı. Amerika'dan gelmişti, bir ailesi yoktu. Hiçbir zaman evlenmeyecekti çünkü annesi babasını öldürmüştü ve bir ejderhaya yem etmişti. DJ sırıttı ve hayal gücüne hayran kalarak odasından Hogsmeade'e cisimlendi. Biraz eğlenmekten kimseye zarar gelmezdi.
Hogwarts'a yeni başlayacak olan öğrenciler şimdiden alış-verişlerine başlamışlardı. Heyecanla dükkandan dükkana geçip, almaları gereken bütün malzemeleri alıyorlardı. Kimisi somurtuyordu, istediği süpürgeyi alamadığı için. DJ bu heyecanı hissetmeyeli çok olmuştu. Okul alış-verişini hiçbir zaman büyütmezdi zaten. Listede yazanları dikkatli bir şekilde alır, heyecana yer vermezdi. Ek olarak alınması gereken süpürge tarzı şeyleri de babası zaten o istemeden alırdı; nasıl olsa paraları vardı, en iyisi alınırdı hep. Babası öldükten sonra da bir şey değişmemişti. DJ yine her şeyin iyisinden almaya devam etmişti. Şimdi pişmandı tabi, o zamanlar heyecan yapmadığı için. Yıllardır biriktirdiği heyecanını Oliver ve Kathleen'in okul alış-verişinde dışarı atabilirdi belki. Buruk bir gülümsemeyle Üç Süpürge'ye girdi. Her zamanki gibi sıcak ve kalabalıktı burası. Tek kişilik masalar çoktan kapılmıştı. İnsanlar hele son zamanlarda her boş vakitlerinde kafalarını dinlemeye çalışıyorlardı. Sanki başlarına gelecekleri biliyorlardı; bir süre sonra nefes almaya bile zor zaman bulacaklarını. Santiago yumruklarını sıkarak dört kişilik bir masaya oturdu. Yalnızlığı şimdi gözüne daha da çok batıyordu. Kalbindeki boşluk içini kemiriyordu. Böyle biri olmayacağına yemin etmişti. Neden böyle olmuştu ki? Gün geçtikçe Voldemort'a mı benziyordu? Umarım gözlerim kırmızılaşıp saçlarım dökülmez! Endişesine kulak tıkayıp ona doğru gelen garsona gülümsedi. "Mr. Yankee, hoş geldiniz. Size ne getirmemi istersiniz?" Kısa sürede Santiago ile de tanınmayı başarmıştı. Sık sık buraya gelip kahve içiyordu. "Her zamankinden olursa sevinirim." Garson tebessüm edip uzaklaşırken Santiago gözlerini masaya devirip düşüncelerine daldı tekrardan. Her şey o kadar üst üste gemişti ki, artık kaybedeceği hiçbir şeyinin olmadığına inanıyordu. İnsanları ne kadar çok korkutuyorsa, kendisi de o kadar çok korkak oluyordu. Endişeleri artmıştı. Onu hayatta tutan tek şey emelleriydi. Aydınlık düşkünlerini pişman edecekti. Elbet bir gün. Kahvesi masaya konduğunda irkilerek kendine geldi. Gülümseyip garsona teşekkür etti ve zevkle kahvesini yudumladı. Bu güzel günün keyfi ancak böyle çıkardı.
Out:Acemilik için özür dilerim. Uzun bir aradan sonra yazdığım ilk rp.
