Sıradan bir gün, sıradan bir sabah. Hava çok soğuk sayılmaz ancak çok sıcak olduğunu söylemek de pek doğru olmaz. Güneş yeni yeni doğarken Lorraine çoktan uyanmış ve yine yaşadığını fark eder fark etmez birkaç küfür savurarak yataktan aşağıya resmen yuvarlanmıştı. Yavaşça ayağa kalkarken gözleri aynadaki yansımasına çarptı yatağının hemen yanında duran küçük aynadaki yansımasına... Koyu kızıl saçları birine girmişti, darmadağandı. Gözleri ise kan çanağı gibiydi, gözleri gece yaşadığı her şeyi ele veriyordu. ''Gecenin tanıkları'' diye sessizce fısıldadıktan sonra gözlerini kapadı ve ellerini gözlerinin üzerine koydu. Teni buz gibiydi, göz kapaklarına değen parmak uçları ise ürpermesine neden olmuştu. Her gece farklı bir işkence görüyordu, rüyalar... Daha doğrusu kâbus demek lazımdı onlara, her gece farklı bir kâbus Lorraine'i buluyordu ki bu onun açısından pekiyi bir deneyim değildi. Odası küçüktü yani diğer odalara göre küçüktü ancak Lorraine'e yetecek kadar da büyüktü. Bu devasa evdeki en küçük odayı kendisine seçmişti, küçük odalarda yaşamak ona daha kolay geliyordu. Odasında bir pencere vardı, kenarlarında da sarmaşıklar. Pencere evin bahçesindeki portakal ağacını doğrudan gösteriyordu, bu da bazen sinirli olduğunda Lorraine'e güç veriyordu. Tüm bunların dışında oda bir çalışma masası, bir dolap ve bir yatak içeriyordu. Dolap sıradan, içinde kıyafetler barındıran bir dolaptı. Yatak da oldukça sıradandı ancak çalışma masası çok renkliydi bu da herkese ona yaklaşma cesareti vermiyordu. Çalışma masasının hemen yanında bir kütüphane vardı, içinde de pek çok kitap ayrıca birkaç fotoğraf albümü. Çalışma masasında ise pek çok şey vardı, süs eşyaları, kalemler, defterler ve her şeyin içinde hemen göze çarpan bir fotoğraf. Büyük ihtimalle o günden birkaç gün önce çekilmişti. Fotoğrafta Lorraine bebekti ve Hogwarts'a yeni başlamış olan Marcus onu kucağında taşırken anne ve babaları da arkalarından onları sarmıştı.
Lorraine düşünmekle meşgulken alt odadan birkaç takırtı duydu ama şaşırmadı, sakarlığını annesinden almadığını biliyordu. Gözlerini devirdi ve usulca saç fırçasını eline alıp saçlarını düzeltmeye koyuldu. Saçlarını tam olarak düzelttiğine inandıktan sonra dolabına yöneldi. Dolaptan eline gelen ilk şeyleri yani kot pantolon ve beyaz bir gömleği üzerine geçirdikten sonra yavaşça mutfağa ilerledi. Saat çok erkendi ancak abisini mutfağın başında dikilmiş ona beklerken bulduğunda şaşırmadı, onun da çoğunlukla erken kalktığını biliyordu. Abisinin yeşil gözlerine bakmadan ilerledi ve sandalyenin birine oturarak içinden ''Ne söyleyecek bu?'' diye geçirmeden edemedi. Elini annesinden kalma antika kolyenin üzerinde gezdirirken ilk defa Marcus'la göz göze gelmek için uğraştı, bazen onun sadece bakışlarından amacını anlayabiliyordu ancak Marcus bunu hesaba zaten katmıştı. Önündeki küçük kardeşiyle göz teması kurmaktan adeta kaçıyordu. Sonra bir an için her şey anlaşılır olmaktan çıktı ve Lorraine kendini kaybetmeye bu kadar yakınken dudaklarını kıpırdatmaya karar verdi: '' Bir şey mi söyleyecektin? '' Onun hiç yayılmadan doğrudan dudaklarından çıkıp abisinin kulaklarına ulaşan bir sese sahip olması çoğu zaman kendisini de şaşırtıyordu. Onun sesi abisinin yüzünün ona doğru dönmesine de sebebiyet vermişti, merakla abisinden gelecek cevabı bekliyordu. Bugün onun gözleri de pek bir şey fısıldamıyordu, belki de gözlerinin hâkimiyetine yavaş yavaş eline alıyordu Marcus. Lorraine sessizce güldü ancak bu gülümsemenin yüzüne yansıdığını da biliyordu. Sonra Marcus dudaklarını araladı ve normal bir ses tonuyla: " Bugün kahvaltıyı dışarıda yapalım diyorum. Pastaneye gitmeye ne dersin Insomnia? "
Lorraine onun ne yapmaya çalıştığını anlamak istiyordu ancak bu tekliften herhangi bir art niyet çıkarması mümkün değildi. Binlerce soru kafasında uçuşurken ve içinden bir ses kabul etme derken '' Olur '' kelimesi ağzından küçük bir fısıltı şeklinde çıkmıştı. Cevabını vermesiyle ayaklanması bir olmuştu, asasını iç ceplerinden birine koydu ve ayakkabılığa yöneldi. Oradan beyaz ayakkabılarını ve montunu eline alarak hızlıca giydi. O ayakkabılarını ve montunu giyerken Marcus'un da arkasında dikildiğini ve aynı işlemi yaptığını tahmin etmek çok zor sayılmazdı. Sonunda ikisi de hazır olduklarında kapının önüne beraber çıktılar. Lorraine isteksizce bir kolunu abisinin koluna dolarken içinden lanetler okumaya başlamıştı, henüz kendi cisimlenecek kadar iyi değildi. Hatta cisimlenirken kafasını vücudundan ayırmaktan korkuyordu bu nedenle abisiyle beraber cisimleneceklerdi. Tam elleriyle asasını son kez yoklarken küçük bir pat sesi duyuldu ve abisinin birkaç saniyede pastaneye cisimlendiğini ister istemez fark etti. Küçük bir evcil hayvan gibi abisinin peşine takıldı ve çevredeki insanları incelemeye koyuldu. Abisi en dipteki, her şeyden uzak ve ikisi için yeterince büyük olan bir masa seçtiğinde ona da oturmaktan başka çare kalmamıştı. Böylece abisinin tam karşısındaki sandalyeye yerleşti ve gözleriyle garsonu aradı ama abisi ondan önce davranıp garsonu çoktan çağırmıştı bile. Ellerindeki menülere bakarlarken Lorraine bugünden hemen kurtulmak için menüde gördüğü ilk şeyi seçtiğinde menüyü garsona geri verdi ve masadaki peçetelikle oynamaya başladı. Gözleri ise abisinin gözlerindeydi...
