Rosalié Esme Speéx

Anahtarıyla
eski, ahşap binaya girerken buz tutan ellerini ovuşturuyordu. Kuru
soğuk, can yakacak bir hâlde rüzgârla oradan oraya savruluyordu.
Anechka, üç katlı binanın gıcırdayarak kulak tırmalayan sesler çıkaran,
sarmal merdiveninden üst kata çıkıyordu. Fyodor, buluşmak için
sözleştikleri hâlde gelmemişti, Anechka uzun bir süre bekledikten sonra
meraklanarak genç adamın evine gitmeye karar vermişti. Adımını son
basamağa attığında kafasını kaldırarak etrafına baktı, Fyodor ortalıkta
gözükmüyordu. Evin en üst katında olduğunu düşünerek yukarı çıkmaya
devam etti.

Üst kata ulaştığında karşılaştığı manzaraya anlam
veremiyordu. Bakışları eski püskü kanepeye kilitlenip kalmıştı. Ev her
zamanki gibi dağınık ve pisti fakat tuhaf olan havaya hakim olan
soğuktu. Belki de kendisi hayal ediyordu soğuğu, hıçkırıklarına eşlik
eden sarsıntının sebebi çaresizlikten veya korkudan kaynaklanıyor
olabilirdi. Kanepenin yanına hızla gelerek diz çöktü. Fyodor’un buz
kesen ellerinden birini avuçlarının arasına alarak başını delikanlının
göğsüne yasladı. Hiçbir şey düşünemiyordu, onunla geçirdiği dakikalar
aklını kaçırmasına yol açacak şekilde hatıralarında canlanıyor, göz
yaşlarının oluk oluk akmasına sebep oluyordu. Hıçkırıklarını bastırmaya
çalışsa da nafile, sonuç alamıyordu.

Eve girdiğinden beri ne
kadar zaman geçtiğinin farkında değildi, dakikalar, saatler veya günler…
Hiçbirinin anlamı yoktu, zaman kavramı uçup gitmişti aklından. Kuruyan
gözleri acıyor, şişen göz kapaklarını aralamakta güçlük çekiyordu. Ayağa
kalkmak istese de uyuşan bacakları Anechka’ya itaat etmiyordu. Son bir
kez ona bakmalıydı, ne istiyor ne de istemiyordu bunu. Fyodor’un o ciddi
havası şimdi yok olmuş, meleği andıran yüz hatları ortaya çıkmıştı. Onu
bu hâliyle hatırlamak istiyordu, küçükken olduğu gibi. Yürümeyi,
konuşmayı hatta gülmeyi bile birlikte öğrenmişlerdi. Zaman geçtikçe de
ihaneti, özlemi…

Bakıcı aileleri onları hatırlayamadıkları kadar
küçükken evlât edinerek birlikle büyütmüştü. İkili geçen süreçte
aralarında yalnızca dostça, kardeşçe bir bağ olmadığını anlamış ve tüm
hayatlarını bir arada geçireceklerine dair birbirlerine söz vermişti.
Anechka şimdi ona kızıyor, sözünü tutmadığı için göz yaşları eşliğinde
çığlıklar atıyordu. Fyodor’un kalkıp ona kızmasını, söylenmesini şu an
her şeyden çok istese de bunun mümkün olmadığını yavaş yavaş
algılıyabiliyordu. Bir eliyle elini tutuyor, diğeriyle yanağını
okşuyordu hayatının anlamının. Ayağa kalkacak gücü kendinde
bulamadığından, kanepenin yanındaki sehpadan destek alarak doğruldu. Bu
sıradan yere tüy gibi yavaşça düşen bir kağıdı fark etti. Kalp
atışlarının hızlandığı hissederek eğilip kağıdı aldı. Fyodor’un el
yazısıyla, üzerine düşen yaşlar yüzünden dağılan mürekkeple yazılmış
kısa bir nottu bu.

“Yalanlar üzerine kurulu bir hayat. Basit darbelerle
sonlanması işten bile değil. Açıklamam gereken, ortaya çıkması gereken
onca şey varken beş para etmeyen varlığım burada son buluyor.
Bazılarının, ardına bile bakmadan kaçtığı geleceğe koşuyorum ben. Önüme
çıkacak herhangi bir engel, dön diyecek hiçbir ses yok. Öyleyse devam
etmeli, hızlanmalı. Anechka, sevgilim sözümü tutamadığım için üzgünüm.
İnan bana böyle çok daha huzurlu bir hayata kavuşacaksın yine de unutma,
seni seviyorum…
- Hoşçakalın, Fyodor.”

Genç
kız, yazılanları görmesine imkân vermeyen göz yaşları arasında notu
okumayı bitirdiğinde tekrar hıçkırıklara boğuldu. Fyodor’un yazdıklarına
anlam veremiyordu, kağıdın üzerindekileri tekrar tekrar okudu. Aklına
kazınan kelimeler vücuduna saplanan bıçak darbeleri gibi canını
yakıyordu. Şimdi kendini daha kötü hissediyordu. Neden? Fısıltısı
kendisinin bile duyamayacağı bir şekilde çıkmıştı dudaklarının
arasından. Nottaki kelimeler parça parça aklına geliyor, sanki bir
anlamları varmışçasına birleştirilmeyi bekliyordu. Daha huzurlu…
yalanlar… Tüm bunlar ne demek? Anechka, Fyodor’un intihar ettiğine
inanamıyordu, belki de…

Aniden aklına gelen olasılıklar onu
korkutmaya başlamıştı. Buruşturup yere attığı kağıdı, yanan gözleri
yüzünden kör gibi el yordamıyla aramaya başladı, birkaç dakika sonra
kağıdı eline tekrar almıştı. Vücudu titriyor, akan göz yaşlarını
durdurmak için elbisesinin kenarını kullanıyordu. Aradan geçen yarım
saat boyunca kendine gelmeye çalıştı. Bu sırada düşünecek vakti olmuş,
nihayet bir şeyler anlam kazanmaya başlamıştı. Evin eski sahiplerine ait
olan bir tablonun önüne gelip altındaki rafta duran vazoyu kurcaladı.
Vazonun içinde her zaman, Fyodor’un ailesinden kalan tek eşya olan küçük
bir anahtar bulunurdu. Anechka Fyodor’la ne kadar yakın olursa olsun,
bu küçük anahtarın ne olduğunu veya ne anlama geldiğini asla sormamıştı.
Delikanlı da bu konudan hayatı boyunca hiçbir zaman bahsetmemişti.

Anechka
ile Fyodor bir akşamüzeri bakıcı ailelerinin konuşmalarını dinlemiş, o
zamanlar pek bir anlam ifade etmeyen şeyleri büyüdüklerinde
hatırladıkları kadarıyla kavrayabilmişlerdi. Anahtar, sırlar ve güç.
Anechka, elini vazonun içinde gezdirerek anahtarı aradı fakat tahmin
ettiği gibi anahtarın orada olmadığını fark etti.

RP genel olarak çok güzel olmuş. Görünüş biraz daha iyi olabilirmiş ama olsun, kurgu güzel. Anlatım güzel.
RP Puanı: 95