Gryffindor Sınıf Başkanı Seçimleri

http://expelliarmus.express-forum.com/gryffindor-ortak-salonu-f8/synyf-bakany-secimleri-t452.htm burdanbakın.Rplere ve online sürelerine göre seçilecektir.2 gün sürecektir.

Bakamıyoruz maalesef Çünkü binadan olmayanlar giremiyor

bekleyin ekliyeyim

Ad&Soyad: Amy Lily Ryan
Yaş: 11 (rp)
Örnek Rpg:

Kuşların cıvıltılarını umursamaz olmuştu artık Amy. Çevresindekilerin konuştuğu gibi onlarda ötüyordu işte. O yüzden bu sabah kalktığında hiç bakmadı bile camında bekleyen minik yavru kuşa. Aldırış etmeden zemini tahta ile döşenmiş,rutubet kokan odasında dolanmaya başladı. Çok huzursuzdu bugün. Bir o kadar da dalgın. belki duş alırsa kendine gelebileceğini düşündü ve duş almak amacıyla banyoya girdi. Duştan çıktığında kendi biraz daha iyi hissediyordu. Islak saçlarından damlayan su damlacıkları tahta zemin üzerine düşüp çeşitli lekeler bırakıyordu. Amy uzun bir süre saçlarının kurumasını bekledi. Bugün dersi yoktu o yüzden Hogwarts'a gitmeyecekti. Bütün arkadaşlarının dersinin olduğunu ta ki teker teker yatakları dolaşınca anladı. Hepsinin yatağı boştu. Amy sıkıntıdan patlamak üzereydi. Saçlarını düzleştirdi ve giysi dolabına doğru yürüdü. Siyah dar kesimli pantolonunu ve siyah, üzerinde koyu yeşil desenleri olan badisi çıakrdı. Bir çırpıda bunları giydikten sonra yatağına oturdu ve düşünmeye başladı bugün yapacaklarını. Biraz bulanıklarla dalga geçmek istiyordu aslında. Ama sonradan vazgeçti. Çünkü Amy Gryffindor'da okuyordu. Slytherin'de değil. Seçmen Şapkanın Amy'nin bina seçimi konusunda yanıldığını düşünüyordu Amy. O tam bir Slytherin karakterini taşıyordu. Ama nasıl olduysa Gryffindor'a gelmişti. Artık bunu değiştirmezdi ve mecburen binasına uygun davranmak zorundaydı. Derslerde not aldığı parşomen kağıtlarını yanına aldı ve yatakhaneden ayrıldı. Gryffindor binasının tahta zeminli duvarlarında çeşitli tabloları olan, kendisine bir sürü kapı açılan koridoru adeta yalnızlığıa terk edilmiş bulunuyordu. Amy'de aynı bu koridor gibiydi. bütün özellikler neredeyse Amy'de bulunuyordu. O da yalnızlıkla dost gibiydi. Çalışma odasına girdiğinde koridor için geçerli olan herşey çalışma odası için de geçerliydi. Tozlu raflarda bulunan kitaplara çok uzun zamandan beri el sürülmemiş yalnızlığa bırakılmıştı. Amy'de el sürmeyecekti o kitaplara. Hayat ona acımasız davranıyorsa Amy'de hayata karşı acımasız davranacaktı. Vurdumduymaz olacaktı en başta. Çalışma odasının ve diğer mekanların pisliği ve yalnızlığını hiç umursamayacaktı bu sabah ki penceresinin önünde bekleyen minik yavru kuşa yaptığı gibi. Eski, tahta masalardan birine oturdu ve parşomen kağıtlarını incelemeye başladı. Hep aynı şeyler yazıyordu sanki ya da Amy'e öyle geliyordu. Sıkılmıştı çalışma odasından da. Parşomen kağıtlarını aldı ve oradan ayrıldı. Biraz ortak salonda oturduktan sonra Gryffindor Binasından ayrıldı ve göl kenarına doğru yürümeye başladı. Defne ağaçlarının bulunduğu yerde kimseler yoktu. Yine yalnızdı Amy. Orda bulunan banklara oturmak varken gitti çimenlerin üzerine oturdu. En azından böcekleri izleyerek vakit geçirebilirdi. Ne kadar da hızlı çalışmaktaydı çoğu. Amy şaşıyordu bunlara. Aklına birden büyükannesinin anlattığı, onunda Muggle bir arkadaşından duyduğu masal geldi. Adını pek iyi hatırlamasa da çalışkan bir böcek ile tembel bir böceğin başına gelenler anlatılıyordu. Amy çok severdi bunu küçükken ancak şimdi herşeyin unutulduğu gibi onu da unutmuştu. Büyükannesi Muggle'larla içli dışlıydı. Amy'e hep Muggle'ların kullandığı ayakkabı ve oyuncakları hediye olarak getirirdi küçükken. Zaten Amy'nin diğer adı olan Lily'i de o koymuştu. Amy genelde Lily'i pek kullanmasa da yine de seviyordu iki isim taşımayı. Ailesinde tek onda vardı iki isim. Yine ailesini hatırlamıştı. Yine hüzünlendi Amy. Çünkü çok küçük yaşta ablasını kaybetmişti. O da bir öğrenciyken bir büyücü tarafından öldürülmüştü. Amy çoğu şeyi unutmasına rağmen ablasını bir türlü unutamamıştı. Çok iyi biriydi. Başına gelen herşeyi Amy'e anlatırdı. Ablasıyla çok yakın dosttu, sırdaştı Amy. Ama gitmişti, yoktu artık biricik ablası Angelina. Amy kendini tutamadı ve sinirle birlikte elindeki taşı yere fırlatarak;

"Neden? Neden? Abla neden?" dedi ve göz yaşlarına hakim olamadı.

Yine aynı şey olmuştu. Ablasını ne zaman hatırlasa hep bunlar yaşanıyordu. Göz yaşları yüzünden aşağı süzülürken bir boşlukta kaybolmuştu adeta. Ne yapacağını bilmiyordu. Kendini genelde burda çok iyi hissederdi ama aklına ne zamajn ablası gelse yer ve zamann hiç farketmez hemen morali bozulurdu. Burda ağlarken birinin onu görmesinden çok korktu Amy. Kimseye böyle gözükmek istemiyordu. Herkes onu acımasız, duygusuz tanısa bile Amy asla böyle biri değildi ancak kimseye öyle biri olmadığını çaktırmak istemiyordu. O yüzden oturduğu yeden hızla kalktı ve koşar adımlarla Gryffindor Binasına geldi. Koridorlarda yürüken daha bir hüzünlüydü şimdi daha bir üzgün. Yatakhaneye geldiğinde yine kimseler yoktu ortada. Amy sevindi buna. Yalnızlığı artık seviyordu. Elindeki parşomen kağıtlarını masanın üzerine bıraktı ve yatağına bağdaş kurup oturdu. Ağlıyordu hemde deliler gibi. Ama Amy ağlamayıp içine atarsa çok daha kötü şeyler olacağını biliyordu ve göz yaşlarını serbest bıraktı tüm hüzünleriyle birlikte vücudundan çıkıp gitmesi için...(buralar koyu kırmızı)

----------------------------------

Ad & Soyad: Jessica Malfoy

Yaş: 11

Örnek Rpg:

Çok soğuk ve kasvetli bir gündü. Jessica kompartmana çoktan yerleşmişti. Başını soğuk cama dayamış , nefesini vererek camın buğulanmasını izliyordu. Yine tek başınaydı. Ama böyle devam etmeyecekti Hogwarts'a gitmeyi çok istemesinin nedeni ailesinin karışamayacağı kadar uzakta gerçek arkadaşları olmasını istediği içindi. Acaba ailesini ve karanlık tarafta olduklarını öğrenirlerse onunla kimse arkadaş olmak istemez miydi ?
Ama kuzen Sirius Black' in gerçek arkadaşları olmuştu. Hem de ailesini tanıyorlardı. Jessica' nın asıl korkusu slytherin e seçilmekti. Oraya seçilirse sadece arkadaş gibi görünen onunda karanlık tarafta olduğunu düşünen kişiler yanında olacaktı. Bütün ailesi slytherin deydi onunda slytherin e seçilme şansı çok yüksekti. Ya seçmen şapka yanılırsa diye düşündü. Tonks ve sirius da aynı onun gibiydi bir farkları yoktu. Jessica onları hep kendine örnek almıştı. Gryffindor a seçilirse yaşadığı baskıdan ve geldiği soyun yükünden kurtulabilirdi.

Hafifçe sallandı ve artık Hogwarts' a varmışlardı. Bavullarını eline aldı unuttuğu birşey var mı diye son bir kez baktı ve kapıyı açtı. Herkes gitmek için sabırsızlanıyordu. Trene bindiğinden beri hissetmediği bir duyguyu hissetti. Tahmin etmediği kadar büyük bir heyecan kaplamıştı içini.

Çok kalabalıktı. Biraz yürüdükten sonra 1. sınıfları ayrı bir yere çağırdılar. Diğer çocuklara bakınca tek heyecanlı olanın kendi olmadığını farketti. Karanlıkta simsiyah ve ürkütücü görünen gölün içinde kayıklar duruyordu. Kayıklara binerek ihtişamlı Hogwarts a doğru ilerlediler. Jessica Sert görünen bir profesörle beraber kayıktan indi ve şatoya geldiler. Büyük salonda dört ayrı masa vardı. Jessica slytherin masasına bakmak bile istemiyordu.
Evet..İşte buradaydı. Seçmen şapka ... Kaderini belirleyecek binayı seçecekti. Çünkü ailesinin istediği gibi eğer slytherin e giderse artık kendini karanlık taraftan çıkarma gibi bir umudu kalmayacaktı. Onlar gibi olacaktı nefret ettiği kişiler gibi, en azından onların yanında...
Sakin olması gerekiyordu. Ama orda öylece bekliyorlardı ve Jessica aklını başka birşeye veremiyordu. Profesör öne çıktı ve adını söylediği kişiler çıkıp tabureye oturdular. Seçmen şapka ilk altısını ravenclaw ve hufflepuff a yerleştirdi. Profesörün soğuk sesi;
'' Jessica Malfoy'' dedi. Sanki bu ses çok uzaktan geliyor gibiydi. Jessica kalbi yerinden çıkacak gibi olsada otomatik olarak tabureye doğru gitti. Profesör ona çok dikkatli bakıyordu hatta bütün salon... Tabureye otururken okul müdürüne doğru kaçamak bir bakış attı. Bir an için bakmıştı ama müdürün ona göz kırptığına yemin edebilirdi.

Jessica bekleyemeyecekti. Burda onun hayatını değiştirecek şapka karar verirken çok kısık bir sesle mırıldandı.Kimsenin duymasını istemiyordu. Şapka eğer kişiliğini anlayabiliyorsa belki hissettiklerini de anlayabilirdi.
Kimsenin duyamayacağı bir şekilde ; '' Onlar gibi olmak istemiyorum.lütfen...'' dedi. Garip bir şekilde sanki şapka onun kimlerden ve neyden bahsettiğini anlamış gibi hissetti. Seçmen Şapka onun aksine bütün salonda yankılanacak şekilde bağırarak ;
'' Yeteneklisin. Kanında var. Eğer slytherinden devam edersen O' nun gözdesi olabilirsin... '' dedi. Jessica buna inanamıyordu. Bunu neden yapmıştı şimdi herkes seçmen şapkanın O derken kimi kastettiğini anlamıştı. Evet en çok korktuğu şey olmuştu herkes onun kötü biri olduğunu düşünüyordu. Hayalkırıklığına uğramış halde ;
'' Yalnız kalsam da hiçbir zaman kötü biri olmayacağım '' dedi. Artık yapacak birşey yoktu. Bu söylediğini en azından kimse duymamıştı. Şapkanın slytherin diye bağırmasını bekliyordu. Şapkadan ona bir cevap geldi : '' İçinde olduğumuz bu karanlık dönemde senin gibi bir cadıya ihtiyacımız var. Gryffindor !!!'' diye bağırdı. Jessica ne olduğunu anlayamadan gryffindor masasından bir alkış koptu. Seçmen şapka bunu özellikle yapmıştı. Onun iyi biri olduğunu göstermişti. Jessica çok mutluydu artık herşey değişecekti.Profesör şapkayı kaldırdı. Jessica yüzünde ışıl ışıl bir gülümsemeyle gryffindor masasına doğru yürüdü...(renklendirme yok)

......................................

Caroline yatağında dönüp dururken hatırlamıştı ertesi günün ağabeyinin doğum günü olduğunu. Saate baktığında ise zaten o güne çoktan girdiklerini görmüştü. Uyuyamadığına göre yatakta dönüp durmasının bir anlamnı olmadığını düşündü ve cüppesini üzerine geçirip mezarlığa doğru yola koyuldu. Cisimlenmekten pek hoşlanmazdı. Fakat yol yürünecek gibi değildi. Mezarlıktan birkaç kilometre öteye cisimlendi ve gecenin soğuğunda mezarlığa doğru ilerlemeye başladı. Aslında bu saatte mezarlıkta olmak pek akıllaca bir iş değildi fakat vampirler içinse Caroline'a bulaşmak pek akıllıca olmazdı. Eli asasında aklı ise yıllar önce ölmüş ağabeyindeydi. Hann onu hiç tanıyamamıştı oysa tanısa ona hayran kalacağında adıı gibi emindi Caroline. Her zaman iyilik sever ve iyimser olmuştu ağabeyi. En üzgün zamanlarında onu hemen neşelendirirdi. Bir kere bile olsa üzgün olduğunu görmemişti onun. Hep gözleri parlar hep insanlara yardım etmeye çalışırdı. Hann de babası gibi bir Hufflepuff'lıydı. Çok sevdiği yengesi Melinda'nın hamile olduğunu öğrendiği günü dün gibi hatırlıyordu. Evdeki bayram havası daha da neşeli bir hal almıştı. Fakat ertesi gün bu sevinç herkesin kursağında kalmıştı. Ağabeyi bir ölüm yiyenin asasından çıkan aptal bir lanetle hayatını kaybetmişti. Ben, bunları hiçbir zaman haketmemişti.

Gözlerinden süzülen birkaç damla yaşı sildi. Ve o anda mezarlığa girdiğini farketti. Ağabeyinin mezarı derinlerdeydi. Oraya doğru ilerlerken içinde garip bir neşe vardı. Ölmüş olsa bile arkasında bıraktığı mutluluk gitmemişti. Ona yaklaşmış olmak hisse hala büyük bir mutlulukla dolduruyordu Caroline'nın içini. Etrafa sarı bir ışık saçması için büyülenmiş mezar taşı karanlık mezarlıkta hemen dikkat çekti. Vall oraya ulaştı ve mezarın kenarına çömeldi. Mezar taşını bir kere daha okudu ve ağabeyin kendi sözlerine yine hayran kaldı:

Ölümün insanı sevdiğinden daha çok severse insan insanı belki ölüm korkar o zaman insandan."***


Gözleri bu defa yaşlarla doldu ve başını mezara koydu.Her şey fululaşmaya başlamıştı. Gözlerindeki yaşlar bulandırıyordu etrafı.
Caroline yaşlı gözlerini elinin tersiyle sildi. Ben, gözyaşından nefret ederdi. İşte bu yüzden bunu en azından onun mezarının başında yapmak hiç hoşuna gitmemişti. Aslında dışardan göründüğü kadar güçlü olmadığının farkındaydı. Fakat bunun üstesinden gelebilmiş olması gerekirdi. 3 yıldır her gün onun için dua ediyordu. Henüz 9 yaşında küçük bir kızken onun ölüm haberini almış olmasına rağmen ölüm şeklinin korkunçluğunu hemen kavramıştı.

Usulca doğruldu ve gülümseyerek Ben'e baktı. Ağabeyine baktı. O böyle olmasını isterdi. Caroline'nın güçlü olduğunu bilmesini isterdi ve Caroline da biliyordu zaten. Az önce cebinden düşürdüğü asasını aldı yerden ve ayağa kalktı. Bir an için henüz 9 yaşında olmasına rağmen çok net hatırladığı o gün geldi aklına. Karanlık mezarlık gitmiş yerine Black'lerın ışıl ışıl evi gelmişti. 9 yaşında uzun sarı saçlarını arkasında savurarak koşan minik bir kız ve arkasından onu kovalayan 20 yaşında genç, henüz Seherbaz olmuş ve bunu neşesiyle vurgulayan bir oğlan... Yaşasaydı 23 yaşını doldurmuş olacaktı Ben. Fakat Vall'in hatrında hep o genç hali vardı. Neşeli ve hayat dolu...

Gitme vakti çoktan gelmişti. Birkaç adım geriledi ve gitmeden önce son bir kez ona baktı. Ona elveda etti ve oradan ayrılmak üzere mezarlığın çıkışına doğru yürümeye başladı. Adımları kısa ve yavaştı. Sanki buradan gitmek istemiyor gibiydi. Mezarlığın büyük demir kapısına neredeyse 100 metre kalmıştı ki bir şeyi onu boğazından yakaladığını farketti. Korkmaya başlamıştı birdenbire. Öne doğru hızla bir adım atıyordu. Onu tutan şey hızla geri çekiyordu onu. Kanın hızla çekildiğini hissetti biranda. Üşüdü birden içi üşüdü. Karanlık mezarlıkta korkunç çığlıkları yankılandı bir bir. Tekrar haykıracak gücü bulamadı kendinde ve kendini toprağın kollarına salıverdi...
(geri kalan yerler sarı)

hmm 1.sinde bence çok yazım yanlışı var
2.sinde betimleme az
3.sünü beğendim

oyum 3.süneee

caroline bencede

Amy dedim Ama Caroline ile ikisinin arasında kaldım. Yine de Amy dedim

bencedeee caroline

amy dedim ama hogwarts hakkında araştırma yapmalı acilen

Amy Lily Ryan Gryffindor sınıf başkanı seçilmiştir.