Yeni Biri

Jess bütün dersler bittikten sonra hevesle kütüphaneye gitti. Sihirli Yaratıkların Bakımı dersinde işledikleri yaratık olan Unicornlarla ilgili araştırma yapacaktı. Bunu bir ödev gibi görmüyordu çünkü bu yaratıklara karşı onun da özel bir ilgisi vardı. Bir tanesini görebilmek için neler vermezdi?
Kütüphanenin büyük kapısından içeri girdi ve içeride sessizce çalışan Ravenclaw öğrencilerine baktı. Tanıdık kimse yoktu bu daha iyiydi. Arka tarafa doğru yürüdü ve raflara yöneldi. Hızlıca Unicornlarla ilgili birşeyler aramaya başladı. Hah evet! Fantastik Yaratıklar
Kitaba zorla uzanarak eline aldı ve tozlu yüzeyine baktı. Dışarı çıkmasına gerek yoktu burada da okuyabilirdi. Gözden uzak bir yerde çalışma masasına oturdu. Kitabı güzelce masaya koydu ve kapağı kaldırdı. İçinden çıkan toz Jess'i boğabilirdi. Hemen kafasını yana çevirdi ama öksürük nöbetine girmişti bile.

Eylül bitip Ekim’e girilirken hava şartları değişmiş, dersler daha da ağırlaşmıştı. Neredeyse her gününü yağmurlu geçiren Hogwarts o gün fazla sessizdi Marvella için. Büyüklerin alaycı bakışları altında ezilmekten –aklınca- kaçarak kendini yatakhanesine hapsetmişti. Ödevlerini kütüphanede önceden bitirmiş olduğu için kendini şanslı sayıyordu, genelde aşamüstleri büyük sınıflar kütüphanede olurdu. İçindeki hayal kırıklığı gözlerinin dolmasına sebet oldu. Buraya ne umutlar ne hayallerle gelmişti. Belki başta annesinin şefkatli kollarından ayrılmak zordu ama zamanla hayatın zorluklarına alışmıştı. Buğulu bakışları yatağın üzerindeki sarı saçlı genç kadınla çektirdikleri fotoğrafa sabitlendiğinde, yine acı bir şekilde annesini hatırladı. Onu görmek, yeniden sarılabilmek ve ailesiyle mutlu günler geçirebilmek için önünde koca bir üç ay vardı; her gün annesiyle dertleşiyor, babasıyla oynuyor, abisiyle kavga ediyordu yeniden hayallerinde. Kendini bu anne kuzusu Marvella’dan kurtarmak istese de yapamıyordu, hayattaki tek tutunağı ailesiydi çünkü. Resmi daha da inceledi, özellikle annesini. Her şeyiyle annesinin kopyası olarak anılırdı Marvella ve bu her seferinde küçük kalbine bir umut katardı. Öyle ki küçük cadının annesi hayattaki idolü haline gelmişti çok yakın bir zamanda. Göz yaşlarının akmasını istememişti, bu yüzden resmi bavuluna tıktı. Zaten son birkaç gündür ağlamak istese de bunu yapamıyordu. Kendini hayat yolunun dikenli patikasına kaptırmış bu küçük cadı için kozlar neyi gösterecekti bilinmezdi, o da merak ediyordu zaten bunu. Tek istediği diğerleri gibi olabilmekti en nihayetinde. Tüm bu düşüncelerin ruhunu ele geçirmesini engellemek için ayağa fırlayıp kapıya doğru adımlarını sıklaştırdı. Nedenini bir türlü anlayamasa da o an korkuyordu…

Az önce kütüphaneye gitmediği için mutluydu belki ama ne yazık ki şartlar onu kütüphaneye gitmeye zorlamıştı. Dalgınlıkla unuttuğu kitabı annesinin hediyesi olmasa çok değer vereceğini sanmıyordu. Bilime önem verdiği doğruydu ama büyüklerin alaycı bakışları altında ezilmektense kitabı orada bırakmayı yeğlerdi. Aklını esir alan bu konular ondan mantığını çaldığı için bilinçsizce ilerliyordu. Az sonra maruz kalacağı bakışlar fazlasıyla rahatsuz edici olacaktı ilk başta ve sonra daha rahatsız edici daha da rahatsız edici… Duraksadı. Fazlasıyla hızlı yürüdüğünü boğazına bir şeyler düğümlendiğinde anlayabilmesi acıydı. Kendinden emin, hızlı adımları birden yavalayarak onu geri itmeye başlamıştı. *Sen delirdin mi nelerle uğraştığını biliyorsun, onları görme boşver !* İçindeki ses mantığını desteklerken kalbi hala gururun peşinden koşuyordu. Nihayet çok korktuğu ama sonunda adım atmayı başardığı kütüphanedeydi. Eski ve büyük olan bu kitabı bulmak hiç de zor olmamıştı, zaten Marvella onu uzun zamandır yanında taşıdığı için dış görünüşünü hafızasına kazımıştı. Kitabını kollarının arasına alıp gidecekken arkalarda birinin öksürdüğünü duyarak aniden döndü. Küçük bir Gryffindorlu adıydı bu. Kitabı bulmanın sevincini ve büyük sınıfların alaycı izleyişlerini o anda unutarak hemen kızın yanına koştu. Annesi eskiden şifacılık yapmıştı, ona öğrettiği numaralardan yararlanarak sırtına bir kaç kez hafifçe vurdu. “İyi misin ?” Garipti. Adını bile bilmediği kızın hayatını kurtarma çabası çok garipti.

Jess öksürmekten kendini alamıyordu. Bu ne zaman bitecekti acaba? Nefes almakta zorlandığı sırada sırtında bir el hissetti. Hafifçe vuruyordu ve işe yaramıştı. Öksürükler tek tük gelmeye başlamışt ve durdu.

İyi misin ?

dedi bir kız sesi. Jess başını kaldırıp kıza baktı. Cübbesinden bir Ravenclaw olduğu anlaşılıyordu. Sapsarı saçları vardı ve gözleri masmaviydi. Oldukça hoş görünüyordu. Jess'e endişeli gözlerle bakıyordu.

İyiyim. şey.. Sağol.

dedi beklemediği bir yardımın sonunda kıza bakarak. Ayakta öylece duruyordu, bir arkadaş kötü olmazdı. Yandaki sandalyeyi çekerek :

Oturmak ister misin?

diye sordu kıza. Genelde Ravenclawlar çekingen olurlardı.

» Yeni Yerler