2. Kompartiman

Liz kilidi bozuk bavulunu sürüye sürüye paşinden getirdi.Lanetler okuyarak kompartmana daldı,bavulu kompartmanın köşesine fırlatıp koltuğa oturdu.

Gün aksiliklerle başlamıştı.Önce geç kalkmış,teyzesinin hazırladığı bavulu yeniden yerleştirdiğini farketmişti.Ardından güvelerin delik deşik ettiği bir kaç tişörtünü atmak zorunda kalmıştı. Üstüne giyebileceği en adam akıllı tişörtün de yakasında koca bir delik vardı!

Ardından bavulunun kilidi bozulmuştu ve Liz'in zorlukla doldurduğu bavul peronda patlayıvermişti! Eşyalarının havadfa uçuşmasını kayıtsızca izlemişti ve aşağılayan bakışlar altında neyi var neyi yoksa hepsini bavula geri tıkmıştı.Neleri geri koyabildiğini bilmiyordu,ama birkaç kazağı geride unuttuğu barizdi.

Yine de teyzesinin banal ve delirtici hayat koşullarından kurtulup adam akıllı sosyalleşebileceği bir ortama gittiği için mutluydu.Sonunda turkuaz ve cart pembe duvarlardan kurtulmuştu,sonunda teyzesinin bir önceki söylediği sözü hatırlatma gereği duymayacağı bir yere gidiyordu: Hogwarts!

Camdan kalabalığı izlerken kompartmana yaklaşan ayak seslerini önemsemedi...

Yancy aynada suratının yeni haline bakarak derin bir pooff çekti ve üstüne düzgün bir şeyler giyerek evden ayrıldı. İstasyona gitme vaktiydi. Etraf oldukça kalabalıktı. Ama Yancy onların aralarından sıyrılmayı başarıp çaktırmadan dokuzuncu ve onuncu peronlaın arasından geçti. Hogwarts Expresi eski güzelliğini ve büyüleyiciliğini koruyordu.

Bavullarını güvenli bir yere bıraktıktan sonra ikinci kompartımanda oturmakta olan kankası Liz'i gördü. Hemen içeri daldı ve gülümseyerek

"Şaşırma Liz benim, Yancy Benjamin. Sen sormadan söyleyeyim. Savaşta biri bana bu laneti attı, yani değişim lanetini. Ne yazık ki şimdi bu haldeyim. Ama sanki daha iyi gibiyim değil mi? Fiziksel açıdan."

dedi. Sonra yine gülümseyerek Liz'in karşısına oturdu. Arkadaşını çok özlemişti. Ama sarılarak da onu rahatsız etmek istemiyordu. Çünkü en son savaşın başladığı gün onunla ortak salında öpüşüyorlardı. Tüm profesörler onları Büyük salonda ararlarken onlar ortak salondaydılar. Son anda kuzeni Brian bulmuştu onları neyse ki. Yancy o günden beri Liz'den çekiniyordu. Neredeyse yakalanmasına sebep olacaktı çünkü.

Yancy içeri girip kendisine şaşırmamasını söylemesine rağmen şaşırmamak elde değildi. Kankası Yancy tamamen farklı görünüyordu!
Sarı saçları şimdi ve siyah kıvırcıktı,muzur ifadesi yerini sevimli ve yuvarlak yüz hatlarına bırakmıştı...

Ya..Yancy? dedi kaşlarını çatıp gülümserken,sanki gözleri kendisine bir oynuyormuşçasına baktı..Sonra her zamanki içten gülümsemesini takındı.
Yancy'nin düşüncelerinin farkında olmadığından olabildiğine içten ve sempatik bir edayla Yancy'nin yanına oturup çocuğu süzdü;

Sen buna lanet mi diyorsun?? O ölü sarı saçlardan ve tavşanımsı dişlerinden kurtulmuşsun..Yani o halinle de sempatiktin ama,şimdi daha iyi..Çok daha iyi!Dehşet olmuşsun be!...

...Seni öperken bu lanet neredeydi? diye bitirmeyi düşündü ama onun yerine fikrini kendine saklayıp kıkırdadı ve Yancy'nin kıvırcık saçlarını parmağına dolayıp oynamaya başladı.

Yancy sinsi bir biçimde güldü ve

"Aslına bakarsan evet, dişlerimden kurtuldum. Sarı saçı da sevmiyordum zaten. Siyaha boyayıp duruyordum. Kahverengi oldukça hoş bir renk. Ayrıca kıvırcık kafam hoşuma gitti. Yüzüm de daha bir şirin."

dedi. Sonra yüzünü buruşturarak

"Sana verdiğim son rahatsızlık için özür dilerim. Ama inan çok memnun kaldım. Öhm, yani garipti. Yine de güzeldi, iyi öpüşüyorsun."

dedi ve gözlerini kaçırıp başka bir yöne bakmaya çalıştı.

Yancy'nin tedirginliğini anca o an farkeden Liz gülüp gözlerini devirdi ve Yancy'i kendisine bakması için dürttü:

Ben herhangi bir rahatsızlık duymadım... dedi umarsızca omuz silkip.

Hatta hoşuma bile gitti denebilir..Beni bilirsin bu tür şeyleri açıkça söylemekten rahatsızlık duymam,bence bu konuda gayet iyisin...Yani sanırım,ben pek birşey anlamam ama..

Gereksiz cümleler kullandığının farkına vardı,eliyle alnına vurup toparlandı

Yani,demek istediğim rahatsız olmana gerek yok,eğer rahatsızlığının sebebi buysa...!

Kollarını göğsünde kavuşturdu ve arkasına yaslandı.Anlatabildiğini umuyordu her ne kadar kendisi bile anlamasa da...